Mijn avonturen met AIP #2 Weten wat je aapje wilt

tekening: ph3devblog.blogspot.be

Wow, wat is het leven druk soms. Goed druk, dat wel. Hoe veel moeilijker was het vroeger, toen ik nog in het astronautenpak van chronische ziekte leefde. Hoofd in een helmpje, lood in de schoenen en het gevoel dat ik een marsmannetje was op een eenzame planeet. Je weet wel waar ik het over heb.

Soms krijg ik nog eens een glimp van dat gevoel, als ik iets binnen kreeg waar mijn lijf niet blij mee was. Dan ben ik plots terug te moe, te overweldigd, te opgeblazen om iets te doen, komt die stoorzender in mijn hoofd en ben ik ’s werelds meest chagrijnige/ambetante mama en vrouw. Alles stopt, ik krijg niets voor mekaar. Vreselijk is dat. Alleen klim ik er nu de volgende dag weer vrolijk uit, misschien met nog wat stijve knoken of een houten kop. De gluten-kater, de nachtschade prikkelmond, de foute vetten reuma, de suiker-jeuk. Maar alles zo veel minder dan vroeger, zo veel sneller voorbij, ik ben AIP eeuwig dankbaar want nu ben ik niet alleen zo veel sterker maar heb ik ook een snelle uitweg als er iets misgaat. Terug naar 100% veilige kost en het zonnetje schijnt weer.

Inmiddels is het AI-astronautje een AIP-raket geworden en schiet ik van studie naar boeken schrijven naar mijn health coach praktijk voorbereiden met ongekende voorraden energie. Ongekend maar niet eindeloos. Dus werd het eerder dit jaar opnieuw allemaal te veel. Twee boeken schrijven, Faceboek groepen volgen en leiden, studeren, mijn praktijk als gezondheidscoach voorbereiden, nieuwe dingen leren over gentesten en SIBO en zo voorts…geweldig boeiend en volledig mijn ding allemaal. Maar simpelweg te veel bij mekaar.

Jezus, één boek schrijven is al veel. Zeker als je het wil hebben over voeding én leefgewoonten én yoga én ook nog eens recepten maakt. “Stap voor stap Paleo” is de werktitel van dat project, het boek is nu grotendeels klaar. Super leuk werk vind ik dat, en de feedback van de dappere testers is een hart onder de riem. Maar het leven rolt voort en de dingen veranderen. Mijn oorspronkelijke co-auteur Elke ging al snel weer haar eigen weg met andere projecten, die op dit moment al haar aandacht vragen. Mooie initiatieven trouwens: kijk eens naar haar 30-dagen Paleo programma’s en haar Paleo weekmenu service.

Het tweede boek wordt een uitgebreide gids voor genezen met AIP. Een diepgaand onderwerp met veel aspecten waar ik al een tijdje aan werk. Maar de limieten aan mijn tijd (ik ben ook nog mama van een eersteklassertje!) brachten frustraties met zich mee: ik wil immers alles grondig onderzoeken en er verschijnt constant nieuwe informatie over het onderwerp.

Maandenlang doorwerken in de avonden en weekends bracht mijn momenten van ontspanning in het gedrang, dat begon mijn slaap te ondermijnen en leidde tot maaltijden overslaan. En dan, als je moe bent en erg hongerig, is die foute hap veel te snel genomen. En zo begon alles wat te haperen en zat ik plots helemaal k-l-e-m.

Ik werd eraan herinnerd dat mensen geen space shuttles zijn maar diertjes met een groot bewustzijn. En als mijn diertje niet voldoende kan spelen, gebeurt er wat de grote Van Ostaijen samenvatte als: “De chimpansee doet niet meer mee.” Koppig diertje is dat, mijn innerlijk aapje. Als die niet op tijd zijn banaantje krijgt, een boom om in te zwieren en wat maatjes om mee te lachen en rond te rollen, doet die NIET. MEER. MEE.

---

In die paar weken dat ik geen letter meer op papier kreeg, leerde ik opnieuw veel over het belang van rusten, spelen, aarden, slaap en tijd doorbrengen met je maatjes. Ik boekte een kleine vakantie naar Nederland voor ons gezin, ging eens shoppen, kocht een paar van de schattigste dwerghamstertjes voor onze kleine Kiki – hoe veel leuker is dat dan “mama heeft geen tijd om dat kooitje schoon te maken”. En ik leerde dat naar bed gaan rond 21u30 niet saai is, maar je een hele frisse start geeft de volgende dag. En dat stoppen met werken een paar uur voor ik naar bed ga nodig is om diep en lang genoeg te kunnen slapen (anders schiet ik na 6u al wakker).

​Ik probeerde niet om tijdens de krokusvakantie ook nog eens te werken terwijl de kleine thuis was. Ik kocht een aardingsmatje voor aan het bureau. En ik zocht naar manieren om mijn projecten anders aan te pakken, zodat mijn aapje blij kon blijven. Kortom, ik begon mijn eigen ontspanning serieus te nemen.

En toen, in die heerlijke pauze, werd mijn apenbrein weer creatief en vond ik de volgende oplossingen:

• Het grote genezen-met-AIP-boek krijgt alle tijd die het nodig heeft (deadline= we zien wel).
  
• Mijn coaching praktijk gaat pas open als ik er klaar voor ben (= mei 2015)
  
• Ik schrijf boeken over Paleo en AIP eten en leven, alleen terwijl ik zelf ook zo eet en leef. ​                                        Hoewel het de laatste tijd bijna trendy is geworden om je met je Paleo/ AIP boek helemaal de bijnieruitputting of Hashimoto-crisis in te werken, ben ik daar zelf net uit gekropen en ik bedank ervoor om er opnieuw in te tuimelen.​

Voilà. Het werd me duidelijk dat mijn projecten ondergeschikt moeten zijn aan mijn leven. Hoe aanlokkelijk de mogelijkheden ook zijn, ik kan alleen op mijn eigen tempo vooruit gaan, en dat betekent het tempo dat zowel het aapje, als de Familie Aap als de twee hamstertjes content houdt.

De moraal van dit verhaal: je werk en ambities zijn ondergeschikt aan je leven, vraag je aapje wat het nodig heeft en zorg ervoor dat het dat ook krijgt.

Wat heeft jouw chimpansee daarop te zeggen?